گفتار هم مثل راه رفتن یه رفتاره . رفتاری که اشتباهی در یادگیری اون رخ داده و باید اصلاح بشه . درست مثل بچه ای که تازه راه رفتن رو یاد گرفته و مرتبا زمین می خوره که در نهایت یاد می گیره که چه طور روی پاهاش وایسه و این توانایی رو کسب می کنه که راه بره و همیشه باید مراقب راه رفتنش باشه که زمین نخوره و اگرم خورد بلند بشه ، تا جایی که این رفتار عادت بشه براش .
شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشه که وقتی چشم و گوشمون رو می بندیم و حرف می زنیم لکنت رخ نمیده ! چه ارتباطی بین چشم و گوش و مغز و دستگاه گفتاری وجود داره ؟ چشم و گوش موقعیت ها رو به مغز می فرسته و مغز هم به گفتار دستور واکنش میده . پس عملا چشم و گوش کاره ای نیستن و نقششون ارتباطه بین مغز و محیط بیرون .
در مواجهه با محیط بیرون مغز بعضی از این موقعیت ها رو پر خطر و بعضی دیگه رو بی خطر تفسیر می کنه و به تبعش به دستگاه های شرکت کننده در گفتار دستور واکنش میده .
اگه مغز به این توانایی برسه که در هر محیطی ریلکس باشه و بتونه اضطراب و استرس رو کنترل کنه و خودمونی تر بگه بابا خبری نیست و اتفاقی نخواهد افتاد ، اون موقع می تونیم گفتارمون رو کنترل کنیم .
درباره این سایت